In Memoriam - Fia Hooijmans

Lieve Fia, 
 
Ik (Tineke) heb je leren kennen als de buurvrouw van mijn moeder. Jaren zijn jullie met elkaar opgetrokken, jullie deden samen boodschappen, maakten samen kaarten en stonden voor elkaar klaar, als het moest dag en nacht. Je kwam samen met moeders naar de bingo van de Stichting Vrienden Speciale Kinderhulp om de grootste lol te hebben als moeders weer eens de wasronde won. Voor jaren wasverwachter. 
 
Toen moeders kwam te overlijden in 2009 viel er ineens een gat. Dat voorjaar gingen we samen op weg om mijn zus een bezoek te brengen en in de auto reden we op de snelweg via Ermelo en ineens uit het niets vroeg ik of je misschien een weekje mee wilde op kamp. 
Eerst was het van: daar moet ik even over nadenken maar al vrij snel kwam tijdens die rit, ik wil wel mee maar dan voor drie weken, één week is te kort. En ze ging mee, al die jaren daarna. 

Een grote steun en toeverlaat was je. Bij de bakker wisten ze precies wie je was. Ieder jaar kwam je trouw om 4 uur ’s middags daar het brood halen, we hadden er geen omkijken naar. 

Boodschappen doen was ook geen probleem en later toen het lichamelijk niet zo best meer ging mocht onze Benno haar autootje gebruiken voor de boodschappen. 
En ieder jaar was het: Weten jullie het zeker? Veel kan ik niet doen. 
Lieve Fia, we waren al zo blij dat je bij ons op het kamp aanwezig was. We konden onze spullen rustig laten staan als we weg gingen met de kinderen, jij paste overal op en hield alles goed in de gaten. 
 
Zo hebben we op advies van jou dagen een wit bestelautootje in de gaten gehouden omdat die een paar keer per dag langs kwam en dan voor het kamp stil stond. Dat was toch geen zuivere koffie?  
Toen we er een paar dagen later toch maar naar toe liepen bleek het de boer te zijn die een van zijn drachtige koeien in de gaten hield. 
Grote lol op het kamp, maar zo goed hield Fia de boel in de gaten. 
 
We hebben veel gelachen met Fia. Zo ging ze samen met Ineke bij Joke van de Zandkamp ’s avonds een wijntje drinken. Met zijn drieën kwamen ze in het donker binnendoor naar de Zandkamp lachend en giechelend als een stel jonge meiden. We hebben haar wat geplaagd dat ze aangeschoten waren, en gelachen dat we hebben. 
 
De laatste jaren stond Fia er ook op dat er een foto werd gemaakt van alle vrijwilligers, zodat ze een herinnering had aan ons allemaal. 
Het viel soms niet mee omdat mensen op verschillende tijden en dagen aanwezig waren, we probeerden het wel en het lukte ook vaak. 
 
De laatste jaren werden steeds moeilijker voor Fia, maar ze bleef meegaan tot vorig jaar, toen ging het niet meer. Maar ze kwam nog wel één dag naar het kamp en wat vonden we dat allemaal fijn. 
 
Fia was degene die het ook mogelijk maakte dat er een goochelaar naar het kamp kwam, Maarten Bruins en de duif van Maarten dat was het einde. Ze moest de duif altijd even vasthouden en ze genoot altijd zichtbaar van de show. 
 
Ze was een oma voor alle kinderen van het kamp. Je kon haar uittekenen aan de picknick tafel buiten, hakend, kaarten makend of achter haar tablet met haar spelletje. De kinderen kwamen vaak even een praatje maken of gewoon even knuffelen. De taal was voor de kinderen en Fia geen probleem, met handen en voeten maakten ze contact met elkaar. 
 
Afgelopen jaar moesten we op het kamp al afscheid van haar nemen maar nu ook voor altijd. 
Fia, we zullen altijd in dankbaarheid aan jou blijven denken. 

Namens het bestuur en alle vrijwilligers,

Tineke